رمز و رازهای عجیب ترین شهر دنیا! - وبلاگ فوتبال

به گزارش وبلاگ فوتبال، روزنامه خراسان: تمدن های باستانی همواره افسانه ها و راز های بسیاری به همراه دارند. یکی از این تمدن ها که امروز از عجایب هفت گانه دنیا به شمار می آید ماچوپیچو است. ماچوپیچو که امروزه در پرو قرار گرفته است، مرکز امپراتوری اینکا ها شناخته می گردد که یک قرن پس از حیات خود در دل تاریخ مدفون شدند.

هیرام بینگهام سوم، سیاستمدار آمریکایی، این سرزمین را در صبح بیست وچهارم جولای 1911 میلادی پس از حدود یک قرن پیدا کرد، اما با این که بیش از یک قرن از کشف دوباره آن می گذرد، هنوز راز های سربه مهر بسیاری دارد. یکی از دلایل پر رمز و راز بودن ماچوپیچو این است که اینکا ها دانش پیشرفته ای داشتند، اما خطی برای شرح درباره شاهکار های خود نداشتند. به همین دلیل برای سر در آوردن از شگفتی های ماچوپیچو چاره ای جز کاوش های باستان شناسانه نیست.

1-آیا ماچوپیچو شهر گمشده اینکاهاست؟

عده ای معتقدند ماچوپیچو همان شهر گمشده اینکا ها نیست. هیرام بینگهام قبل از کشف این شهر، تحقیقات بسیاری درباره اینکا ها انجام داده بود. او می دانست اینکا ها شهری داشتند که از نظر ها پنهان شده است. بینگهام دنبال شهر گمشدهِ ویلکابامبا می گشت که در نبرد اینکا ها با اسپانیا گم شده بود، اما سر از ماچوپیچو درآورد. او این مکان را به یاری مردم محلی آمریکای جنوبی یافت و پس از آن همه تلاشش را کرد تا ثابت کند این شهر همان سرزمین گمشده اینکاهاست، ادعایی که بعد از مرگش مورد تردید نهاده شد و یک ماجراجوی آمریکایی در سال 1964 میلادی به آن دامن زد.

جین سِووی حدود 80 کیلومتری غرب ماچوپیچو خرابه هایی یافت که معتقد بود همان سرزمین گمشده اینکاهاست که بینگهام دنبال آن می گشت. این ماجراجوی آمریکایی گفت: حتی بینگهام هم در گشت وگذار های خود در سال 1911 میلادی از این منطقه گذشته، اما به تصور این که سرزمین اینکا ها جای دیگری است، آن را نادیده گرفته است. با این وجود ماچوپیچو هنوز به عنوان سرزمین گمشده اینکا ها شناخته می گردد.

2-ساختمان هایی ضد زلزله و بدون ملات

تکنیک ساختمان سازی ماچوپیچو از دیگر نکته های بحث برانگیز این شهر پر رمز و راز است. خانه های سنگی این شهر به سبک اشلار ساخته شده است. در این روش، بلوک های سنگی به گونه ای برش می خورند که بدون ملات کنار یکدیگر ثبات داشته باشند. سنگ بنا های ماچوپیچو طوری روی یکدیگر چیده شده اند که کوچک ترین منفذی بین آن ها وجود ندارد. نکته عجیب ماجرا وقتی برملا می گردد که بفهمیم ماچوپیچو از نظر جغرافیایی بین دو گسل نهاده شده و زلزله های زیادی را پشت سر گذاشته، اما هیچ گاه تخریب نشده است.

زمین شناسان موسسه تحقیقات و پیشگیری از حوادث دانشگاه کیوتو معتقدند این سایت به اندازه کافی در برابر زلزله مقاوم نیست. این محققان می گویند رانش زمین، هر ماه حدود یک سانتی متر از عرض ماچوپیچو را کاهش می دهد. با وجود این بنا های ماچوپیچو هنگام وقوع زلزله فقط در جای خود می لغزند، اما فرو نمی ریزند. شاید این معما را تحقیقات شرکت معماری ایمرجینگ آبجکتس حل نماید. این شرکت آمریکایی با الگوبرداری از ساختار معماری ماچوپیچو و ترکیب آن با فناوری های مدرن، طرح ستون زلزله را ارائه نموده است. موفقیت این طرح نشان می دهد ساختمان سازی مردم باستانی ماچوپیچو واقعا ضدزلزله بوده و همین موضوع مانع از فروریختن آن تاکنون شده است.

3- شهرسازی با ابزار هایی ماورائی

پروژه های عمرانی ماچوپیچو فوق العاده پیشرفته، مهندسی ساز و حساب شده هستند. این نشان می دهد دانش مهندسی مردم باستانی ماچوپیچو آن هم حدود 700 سال قبل بسیار از زمان خود جلوتر بوده است. مهندس کنت رایت تخمین زده حدود 60درصد از ساخت و ساز های این شهر زیرزمینی بوده که به مرور زمان از بین رفته است. شگفتی این ساخت وساز ها وقتی بیشتر برای مان آشکار می گردد که بدانیم این کار در منطقه ای پر باران، با استفاده از ابزارآلات پیش پا افتاده و بدون یاری از حیوان یا چرخ صورت گرفته است. به همین دلیل عده ای معتقدند مردم باستانی ماچوپیچو لوازمی داشتند که هیچ کس از وجود آن ها آگاه نبوده است.

همچنین متخصصان معتقدند ساخت ماچوپیچو به حدود پنج هزار نفر نیروی کار احتیاج داشته است درحالی که فقط 750 نفر در آن جای می گیرند و عجیب تر آن که حدود 200 تا 250 اسکلت در آن یافت شده است. چگونگی ساخت این بنا ها تا اندازه ای گیج نماینده است که تاکنون محققان نتوانسته اند پرده از تمام راز های آن بردارند. با وجود این احتمال می رود معدن سنگی که در نزدیکی ماچوپیچو وجود دارد کار ساخت آن را ممکن نموده باشد. این فاصله نزدیک به کارگران یاری نموده است تا احتیاجی به طی کردن مسافت طولانی برای حمل سنگ ها نداشته باشند و انتقال آن ها با طناب و اهرم ممکن باشد.

4-دژ مقدس

درباره علت اصلی ساخت ماچوپیچو برآورد های بسیاری شده که محل اختلاف نظر است. قرار دریافت ماچوپیچو در بلندی و موقعیت ویژه اش، در نگاه اول این تصور را به وجود می آورد که ماچوپیچو یک پایگاه نظامی است. عده ای معتقدند اینکا ها در نبرد با اسپانیا به این مکان عقب نشینی کردند و چون ماچوپیچو از موقعیت دفاعی مطلوبی برخوردار است آن را به یک پایگاه نظامی تبدیل کردند. البته رد این نظریه کار دشواری نیست. به عقیده باستان شناسان ماچوپیچو در سال 1450 میلادی و در زمان اوج اقتدار امپراتوری اینکا ها ساخته شده است درحالی که جنگ اینکا ها با اسپانیا حدود یک قرن بعد رخ داد. همچنین در ساختار شهر، مکان دفاعی ویژه ای تعبیه نشده و قسمت های اصلی آن شامل بخش کشاورزی، مسکونی و مذهبی است.

معروف ترین نظریه درباره کاربری واقعی ماچوپیچو می گوید، این شهر یک مکان مذهبی است. گَری زیگَر باستان شناس آمریکایی که عمر خود را صرف مطالعه اینکا ها کرد، معتقد است ماچوپیچو یک پناهگاه مذهبی برای اینکا ها بوده است. اینکا ها افرادی به شدت مذهبی بودند که پدیده های آسمانی مختلف مانند ماه و خورشید را می پرستیدند. در ماچوپیچو سه معبد اصلی وجود دارد که درواقع امپراتوری خدای خورشید است.

5- راز مخفی شدن ماچوپیچو

دلیل اینکا ها برای ترک ماچوپیچو راز دیگری است که تا امروز علت معین و یکسانی برای آن وجود ندارد. همین موضوع باعث شده تا عده ای ماچوپیچو را اصلا شهر گمشده ندانند. این گروه معتقدند وقتی بینگهام به ماچوپیچو رسید، سه خانواده کشاورز در آن زندگی می کردند. اگرچه گزاره معتبری درباره صحت این ادعا وجود ندارد، اما عکس به جا مانده از زمان کشف دوباره ماچوپیچو نشان می دهد خانه ها از شدت رویش درختان کاملا غیرقابل استفاده شده بودند.

درواقع اینکا ها در اواخر سکونت خود در ماچوپیچو همواره نگران حمله و غارت اسپانیایی ها بودند. آن ها حدود یک قرن پس از عمر امپراتوری خود در ماچوپیچو از ترس حمله اسپانیایی ها، شهر را ترک کردند. اینکا ها برای این که اسپانیایی ها نتوانند سرزمین شان را پیدا نمایند، هنگام ترک ماچوپیچو درختان جنگل را آتش زدند تا رویش مجدد درختان راستا حرکت به سمت بالای کوه را بپوشاند. شواهد نشان می دهد این نقشه موفقیت آمیز بوده و این مکان مدت ها مخفی مانده است تا این که بینگهام، بعد از حدود 100 سال دوباره آن را به یاد ها آورد.

6- هزارتوی بی سرانجام

جنگل های اطراف ماچوپیچو به سرعت رشد می نمایند به همین دلیل احتمالا هنوز عجایبی در این شهر وجود دارد که از آن ها بی خبریم. برای اولین بار در سال 2011 میلادی چند راستا فرعی برای استفاده عموم باز شد که انتهای آن به جایی نمی رسد. بازدیدنمایندگان می توانند در این راستا ها تردد نمایند، اما ساختار شهر تا اندازه ای گیج نماینده و پر پیچ و خم است که پیدا کردن آن ها آسان نیست. از دیگر شگفتی های راستا های این شهر، عبور یک باره از جنوب تا شمال آن است که حدود 90 دقیقه زمان می برد، اما این راستا ها طوری طراحی شده اند که کمترین خستگی را در فرد ایجاد می نماید.

یکی دیگر از جالب ترین نکته های شهر، خرابه هایی است که هیچ اطلاعی از چگونگی و کاربری آن ها در دست نیست. همین موضوع این خرابه ها را به موزه ای عجیب تبدیل نموده است که بعضی آثارش نام و نشان ندارند. همچنین موزه ای در ماچوپیچو وجود دارد که تقریبا کسی از آن بازدید نمی نماید؛ زیرا در محوطه شهر تابلوی راهنما وجود ندارد و بیشتر بازدیدنمایندگان، موزه مانوئل چاوز را در پیچ وتاب های شهر پیدا نمی نمایند. در کوه هالی (holy) که همجوار با ماچوپیچو است یک صلیب و پیکان وجود دارد که نوک آن دقیقا به سمت سنگی پر رمز و راز اشاره می نماید. این سنگ اطلاعات جالبی درباره دانش ستاره شناسی اینکا ها در اختیار باستان شناسان قرار داده است. سنگ اینتی واتانا که بر فراز ستونی واقع شده است مانند یک تقویم عمل می نماید. این سنگ با توجه به راستا حرکت خورشید و سایه ای که ایجاد می نماید زمان دقیق اعتدال بهاری و پاییزی را نشان می دهد.